Zweten, zweten en nog eens zweten!

19 augustus 2009,

Na een te korte nacht stonden we toch alweer om 07.00 naast onze tent. De tent van de jonge jongens die er gisteravond nog stond was al weg. Nu hoorden we van dat andere stel dat zij elke dag voor 07.00 vertrekken, omdat ze minimaal 150 km per dag fietsen. Echte km-vreters dus. Nee, hier kunnen wij geen lol meer aan beleven. Elke dag om 07.00 opstaan is eigenlijk al geen vakantie.

Maar vakantiefietsen is ook geen vakantie, maar reizen. Dat betekent, genoeg slaapuurtjes ( op tijd naar bed dus!), vroeg op, maar vooral heeeeel veeeeel zien en beleven. En voor dat laatste moet je wat over hebben!

Het beloofde vandaag een flinke warme dag te worden, aangezien het nu al behoorlijk warm was. Ullie had daarom ook zijn zwembroek aan getrokken en nam een heerlijke duik in het zwembad. Wat lijkt me dat toch lekker als je je badkleding bij je hebt. Ik heb dit ook maar met hele grote letters in ons boekje geschreven, zodat we dat de volgende keer niet vergeten!

Om 09.00 zijn we met ons drieën van de camping gefietst. Ullie fiets vandaag met ons mee en dat is best wel wennen. Ten eerste moet je tempo een beetje overeen komen en dan krijg je nog het stoppen voor foto’s e.d. onderweg, maar het ging goed.

De route ging richting Treffurt, maar niet door het dorpje zelf maar er onderlangs. Aangezien Ullie in deze omgeving al vaker was geweest, vertelde hij dat dit dorp een bezichtiging waard was en hij ons dit graag wilde laten zien. Hij had niets teveel gezegd, het was een klein, knus dorp wat eigenlijk alleen bestond uit vakwerkershuisjes met een heel gezellig plein. Nadat we wat hadden rondgelopen wilde Ullie ons trakteren bij een klein bakkertje op originele “ Thuringer pflaumenkuche”. Gezellig op het terras koffie met overheerlijke pflaumenkuche gegeten.

Onderweg kwamen we weer bij een oude grensovergang van oost-west Duitsland en daar stond nog een origineel wachterhuisje. Wij wilden hier natuurlijk een foto van maken en zijn gestopt en raakte nog aan de praat met een Nederlands stel dat ook weer onderweg naar Praag was. Ullie is toen alleen verder gefietst en we hadden afgesproken dat we ons vanavond in Witzenhausen op de camping weer zouden treffen. Ullie vindt het nl. heerlijk om alleen te fietsen en tevens ligt zijn fietstempo iets hoger als dat van ons, dus hij vond het niet erg.

We kwamen onderweg door mooie authentieke dorpjes en de omgeving hier is wederom prachtig.
Het was wel ontzettend warm vandaag en hadden daarom ook tegen de middag onze bidons helemaal leeg. Bij een supermarkt gestopt en alles weer bijgevuld met heerlijk koel water.

In Kleinvach hadden ze iets speciaals gemaakt voor fietsers of wandelaars langs de route waar je heerlijk kon afkoelen. We dachten eerst dat het een klein badje voor kinderen was, maar dat bleek toch niet zo te zijn. Je kon in dit, overigens ijskoude, water lekker pootje baden. Dat was heerlijk. Tevens onze bandana’s nat gemaakt en weer op ons hoofd gedaan. We waren weer klaar voor verder door de hitte te fietsen.

Het duurde niet lang of we waren weer toe aan zo’n koel bad, maar helaas was er niets meer te vinden. Het zweet druppelde meerdere malen van onze neus en we waren dan ook zeer uitgelaten als we in de verte zagen dat de route een gedeelte door de schaduw liep.

De route liep verder voorspoedig en was lekker vlak, dus de 80 km van vandaag hadden we dan ook om 16.30 op de teller staan ondanks de hitte. Op de camping een koel plekje onder de bomen gezocht en John is begonnen met de tent op te zetten en ik heb me maar eens gegeven aan de was ( op de hand hé !!!). Was wel nodig, want we hadden alle twee geen schone shirts, broeken en sokken meer. We hadden al twee dagen zoiets van “ach ja, we ruiken toch alleen onszelf en elkaar”, maar nu werd het toch hoog tijd, want de muggen bleven ook angstvallig weg!! Aangezien ik de waslijn ergens op een camping was vergeten heb ik maar bij de receptie een scheerlijn gekocht en die om de boom gebonden. Ach, dat gaat ook. Je wordt steeds makkelijker.

Ullie kwam om 19.00 pas aan. Hij had veel omwegen gefietst en liet dan ook trots zijn foto’s van die dag op zijn gsm zien. We hebben met ons drieën de macaroni die John had gemaakt lekker gegeten en hebben wederom een zeer gezellige avond gehad.

Mijn Duits is echt superslecht, maar toch kon ik met Ullie gesprekken voeren. Het ging dan een beetje in het Duits en Engels door elkaar en als ik er dan echt niet uit kwam (of Ullie keek me weer eens onbegrijpend aan) dan sprong John bij. Zijn Duits is gewoon erg goed aangezien hij dat ook twee dagen per week spreekt op zijn werk. Dus alweer is hij mijn reddende engel!!!

Ze voorspellen voor morgen nog hogere temperaturen dan vandaag. Ik vraag me af of dat mogelijk is want het was vandaag echt bloed en bloedheet. We zullen zien.

http://picasaweb.google.nl/moniqueenjohn1/ZwetenZwetenEnNogEensZweten#

Monique